Afgrond.

"Dat ging maar net goed. Ik zag mijzelf al beneden liggen..." fluisterde Lida.

Zelf schrok ik ook enorm. Dit is heel zacht uitgedrukt. Spontaan kreeg ik een hartslag die niet te meten is.

Met de bestemming als het ware in zicht betrapte ik mijzelf op een gigantische fout.

Ik ging in een bocht, mogelijk door vermoeidheid, remmen waardoor de achterkant van Trapper wegsloeg.
Eerder betrapte ik mijzelf op het maken van wat "kleinere" foutjes. Deze foutjes kon ik nog aardig verdoezelen.
Deze manoeuvre niet.
Geen goed teken dat concentratieverlies.

De laatste dagen begon ik last te krijgen van mijn ogen.

Het zout van het zweet beet in mijn ogen waardoor ik rode ogen kreeg.
Bij het wakker worden waren mijn oogleden als het ware aan elkaar geplakt.

Lida vroeg om het uur of ik de "slaap" (derrie)  uit mijn ogen wilde halen.
.